یکی از گیراترین شعارهای NBA، تصدیق یکی از ناسپاس ترین وظایف بازی است: “دفاع!” دست زدن دست زدن “دفاع!” این هفته باران بارید زیرا میامی هیت با چالش تقریباً غیرممکن کاهش سرعت دو بازیکن ترسناک لیگ – نیکولا جوکیچ و جمال موری از دنور ناگتس – در جریان فینال NBA در مقابل تماشاگران خانگی خود کنار آمد.
عالی ترین بازی های دفاعی در NBA معمولاً درگیری های تک به تک هستند، زیرا ستاره های حریف رو در روی هم قرار می گیرند. اما این کار سختی است. واقعا سخت. شاید بتوانید گلزن انفجاری مانند جوکیچ یا موری را برای یک یا دو مالکیت متوقف کنید. اما هر بار پایین زمین؟ برای 48 دقیقه؟ با فهرستی کم حجم که سختی طولانی فصل بعد را تحمل کرده است؟
موفق باشید. برای بیش از 50 سال، NBA به تیم ها اجازه نمی داد این کار را به روش دیگری انجام دهند. این دفاع مرد به نفر بود یا مجسمه نیم تنه. اما اکنون، تیم‌ها می‌توانند خلاق‌تر باشند که چگونه تلاش می‌کنند تا گیره‌ها را بر روی حریفان خود قرار دهند. و هیچ تیمی خلاق تر از هیت نیست، که دفاع منطقه ای بیشتری بازی می کند – طرحی که در آن مدافعان به جای بازیکنان انفرادی از مناطق زمین محافظت می کنند – از هر تیم دیگری در لیگ.
در روز چهارشنبه در بازی 3، این بدان معنا بود که دو بازیکن پاس ورودی دنور را به دام می‌اندازند، دو بازیکن دیگر در میانه زمین و یکی دیگر از سبد در انتهای دور محافظت می‌کند – پرس منطقه 2-2-1 – در اوایل کوارتر دوم.
تا زمانی که ناگتس موفق شد توپ را به زمین برساند، فقط 14 ثانیه در ساعت ضربه باقی مانده بود و دفاع هیت به یک منطقه نیمه زمین تبدیل شده بود – ست 2-3، با دو بازیکن در بالای محوطه و سه بازیکن در امتداد زمین. خط پایه موری، گارد امتیاز ناگتس، تلاش 3 امتیازی را از گوشه سمت چپ از دست داد و هیت به دنبال یک سطل تساوی بازی رفت.
متأسفانه برای هیت، این به همان اندازه بود که برای آنها در باخت 109-94 آنها مقابل ناگتس، که پیش از بازی 4 در روز جمعه در میامی، سری 2-1 پیش افتادند، خوب بود. موری و جوکیچ هر دو با تریپل دابل برای دنور به پایان رساندند، که حداقل برای یک بازی، تا حد زیادی تحت تاثیر دفاع تغییر شکل میامی قرار نداشت.
اریک اسپولسترا، مربی تیم هیت، که از عدم تلاش تیمش ابراز تاسف کرد اما آن را یک امر غیرعادی دانست، گفت: «ما مقاومت چندانی نشان ندادیم. وی افزود: فکر می کنم چیزی که بارها و بارها ثابت کرده ایم این است که می توانیم پیروز شویم و راه های مختلفی برای پیروزی پیدا کنیم.
و یکی از این راه ها دفاع منطقه ای آنهاست. در این سری تفاوت استعدادها وجود دارد: ناگتس ها به لطف مجموعه ای از تیراندازان متخصص و جادوگری همه جانبه جوکیک، که دو بار برنده جایزه ارزشمندترین بازیکن NBA شده است، از آن بهره بیشتری می برند. بنابراین، در تلاش برای کاهش سرعت بازی و جبران کمبود اندازه خود، هیت گاهی اوقات با اختلاط در برخی مناطق، دفاع نفر به نفر خود را کنار می گذارد.
این برای آنها چیز جدیدی نیست. بر اساس گزارش Synergy Sports، یک سرویس پیشاهنگی و تحلیلی، میامی در طول فصل عادی 19.7 درصد از مالکیت های دفاعی خود را در منطقه بازی کرد. پورتلند تریل بلیزرز که 14.9 درصد از زمان ها در منطقه بازی کرد، در رده دوم قرار گرفت و تورنتو رپتورز (8.4 درصد) سوم شد.
مهمتر از آن، هیت – حتی در میان مبارزات فصل معمولی که تقریباً آنها را از بازی های پلی آف دور نگه می داشت – از منطقه خود به خوبی استفاده کردند و حریف را به 0.937 امتیاز در هر مالکیت محدود کردند. در مقایسه، حریفان به طور میانگین 1.009 امتیاز به ازای هر مالکیت در مقابل دفاع نفر به نفر خود کسب کردند.
میامی کمی کمتر از دفاع منطقه ای در پلی آف بازی می کند – منطقه قبل از بازی 4 15.7 درصد از مالکیت دفاعی خود را به خود اختصاص داده است – اما هیچ تیم دیگری به این اندازه نزدیک به استفاده از آن نشده است. و هیت با آن موفقیت هایی داشته است و حریفان را به 0.916 امتیاز در هر مالکیت در مقابل 1.003 امتیاز به ازای هر مالکیت با دفاع نفر به نفر نگه داشته است.
گاب وینسنت، گارد پوینت گارد هیت گفت: «فکر می‌کنم مؤثر است، زیرا متفاوت است».
جیم بوهایم که اخیراً پس از 47 فصل به عنوان مربی بسکتبال مردان در دانشگاه سیراکیوز بازنشسته شد، به خاطر دفاع منطقه 2-3 خود چنان شهرت داشت که مترادف با آن شد. اما در سال های اولیه حضور در سیراکیوز، او در واقع بیشتر مربی دفاع نفر به نفر بود.
بوهایم گفت: «ما یک منطقه داشتیم و آن را تمرین می‌کردیم، اما نه همیشه. “اما در آن صورت ما با کسی مشکل خواهیم داشت و شما منطقه را بیرون می گذارید و آنها نمی توانند گل بزنند.”
اکثر تیم ها آن را تمرین نمی کردند و به ندرت در بازی ها با آن مواجه می شدند.
بوهایم گفت: “این فقط می تواند کسی را خراب کند.” و اگر حریف شما فقط به سمت یک یا دو بازیکن در حمله می رود، می توانید به نوعی به آن یک یا دو نفر تقلب کنید و این می تواند مشکلاتی ایجاد کند.
این منطقه در NBA کمی تازگی دارد، که اساساً آن را برای 50 سال اول وجود لیگ ممنوع کرده است. قبل از ظهور ساعت ضربه‌ای در سال 1954، نگرانی این بود که تیم‌های زیادی محوطه اطراف سبد را با مدافعان بسته می‌کردند و در زمانی که لیگ به شدت تلاش می‌کرد تا تماشاگرانش را افزایش دهد، بازی را کند می‌کردند.
بعداً، منتقدان این منطقه را راهی حیله‌گر برای تیم‌ها در نظر گرفتند تا مدافعان انفرادی ضعیف را استتار کنند، به‌ویژه که لیگ به تمجید از مسابقات یک به یک ادامه داد. منطقه پست مورد انگ بود. اما با گذشت زمان، حملات متوقف شد و امتیازها کاهش یافت، زیرا بازی‌ها به یک سری به ظاهر بی‌وقفه از مجموعه‌های انزوا تبدیل شدند، با بازیکنانی که در سمت ضعیف زمین مستقر بودند تا مدافعان را از توپ دور کنند.
قبل از فصل 2001-2001، NBA به اندازه کافی دیده شده بود و قانون دفاع غیرقانونی خود را حذف کرد، که به این معنی بود که تیم ها می توانند در منطقه بازی کنند – یا از هر نوع دفاع دیگری که مناسب آنهاست استفاده کنند. پیچ و تاب این بود که این تغییر برای ایجاد فاصله و انتقال خطا طراحی شده بود.
با این حال، این منطقه به دلایل مختلفی نسبتاً غیرمعمول باقی مانده است. لیست NBA مملو از تیراندازهای دوربرد است و وقتی پاس‌ها از این طرف به سمت دیگر ارسال می‌شود، مدافعان منطقه اغلب برای واکنش بسیار کند عمل می‌کنند و بازیکنان حریف را با نگاهی باز از محدوده 3 امتیازی باز می‌کنند. همچنین، زمانی که مدافعان از بازیکن حریف محافظت نمی‌کنند، از کمپ زدن در لاین منع می‌شوند.
الکس پاپ، سرمربی بسکتبال پسران تیم تحصیلات تکمیلی آکادمی IMG در برادنتون، فلوریدا، گفت: “و این همه چیز را تغییر می دهد.” مربیان NBA هنوز تمایلی به بازی در منطقه ندارند، زیرا شما نمی توانید فقط یک مرد را در دایره شارژ بچسبانید و از رنگ محافظت کنید.
برای گرما، منطقه دارای ارزش است. اگر در ابتدا از ضرورت نشأت می گرفت – به عنوان راهی برای اسپولسترا برای مقابله با تیم های بزرگتر و پنهان کردن برخی از مدافعان ضعیف تر خود – به یک دارایی تبدیل شده است. برای دوره‌های طولانی فینال کنفرانس شرق در برابر سلتیکس، بوستون در تله‌های میامی بی‌قرار به نظر می‌رسید و اغلب به جای حمله به رینگ، به شوت‌های پرشی (خطا) بسنده می‌کرد.
حالا، هر زمان که ناگت‌ها توپ را به زمین می‌آورند، باید یک محاسبه ذهنی انجام دهند: چه نوع دفاعی را می‌بینند؟ این منطقه یک عنصر غیرقابل پیش بینی را اضافه می کند.
بوهایم گفت: “من فکر می کنم این چیزی است که می تواند کار کند، به خصوص در پنجره های کوتاه.”
کایل لوری، گارد پشتیبان تیم هیت، اخیراً دوره‌ای از دوران کودکی‌اش را به یاد می‌آورد که مربیانش در مورد پرس منطقه، تله‌ها و ترکیب اصلی 2-3 به او آموزش می‌دادند. همانطور که از او در مورد آن تجربیات سوال شد، او می دانست که خط تحقیق به کجا می رود.
لوری گفت: “اگر به مسئله منطقه ما وارد می شوید، بسیار جالب است.”
خوب، چه چیزی باعث خنک شدن آن می شود؟
او گفت: “گاهی کار می کند.”
منطقه میامی ساکن نیست. این بازی از بازی به بازی دیگر و حتی از مالکیت به مالکیت دیگر تغییر می‌کند، با ده‌ها جابجایی که بر اساس آنها بازیکنان حریف روی زمین قرار می‌گیرند – یا حتی هوس‌های اسپولسترا.
بام آدبایو، مرکز شروع تیم، گفت که آنها منطقه را “تا جایی که از آن خسته شده ایم” حفاری می کنند.
اسپولسترا ترجیح می دهد روی ذغال های داغ راه برود تا اینکه در مورد انتخاب های شماتیک خود در فینال NBA صحبت کند، اما بازیکنان او به ماهیت بی شکل منطقه اذعان کرده اند.
مکس استروس، محافظ حرارتی، قبل از بازی 3 گفت: “Spo کار بزرگی انجام می دهد که ما را در تمام طول سال آماده می کند تا برای موقعیت هایی مانند این آماده باشیم، تا بتوانیم در یک تایم اوت تغییر دهیم، یک طرح را تغییر دهیم، یک دفاع را تغییر دهیم.”
برای بازی 4، میامی احتمالاً از یک طرح جدید یا ظاهری کمی متفاوت رونمایی خواهد کرد. شاید مهم نباشد – بوهایم گفت: “من فکر می کنم دنور خیلی خوب است” – اما هیت قبلا در موقعیت های سختی قرار داشته است. منطقه آنها کمک کرده است.
