فرارو- هنگامی که شیوع کووید-19 در اواخر سال 2019 رخ داد، یک سوال فوری مطرح شد: چرا برخی از افراد نتایج و علائم بدتری را نسبت به دیگران تجربه کردند؟ چند الگو بر این وضعیت غلبه داشت.
روزنامه وال استریت سالمندان عمدتاً در وضعیت بدتری قرار داشتند و افراد مبتلا به بیماری‌های خاص و زمینه‌ای از جمله چاقی، بیماری قلبی، فشار خون، دیابت، بیماری‌های ریوی یا کلیوی نیز آسیب‌پذیری مشابه افراد مسن از خود نشان دادند. با این حال، عفونت های شدید به افراد مسن با شرایط پزشکی از قبل موجود محدود نمی شود. از آنجایی که دانشمندان به دنبال درک بهتر علت این موضوع بودند، التهاب و سیستم ایمنی نقش کلیدی در این موضوع داشتند.
در مورد کووید-19 و بسیاری از عفونت‌های دیگر، خود میکروب یا یک واکنش ایمنی علائم بیشتری نسبت به موارد اندازه‌گیری شده ایجاد می‌کند، مانند تبی که بدن را از حمله یا سرفه و اسهال هشدار می‌دهد که ذرات عفونی میکروسکوپی را دفع می‌کند. با این حال، اگر سیستم ایمنی در مدیریت میکروب موفق نباشد، می تواند منجر به التهاب شود، جایی که سلول های ایمنی مجموعه ای از سیتوکین ها را تولید می کنند که پروتئین های کوچکی هستند که به عنوان پیام رسان برای مبارزه با میکروب عمل می کنند.
بسیاری از مردم به جای میکروب های خود در بخش مراقبت های ویژه تسلیم التهاب می شوند. پاسخ ایمنی بیش فعال ممکن است به توضیح اینکه چرا برخی از افراد جوان و به ظاهر سالم به بیماری شدید مبتلا می شوند یا در طول همه گیری هایی مانند کووید-19 می میرند کمک کند.
کلمه التهاب از فعل لاتین inflammare گرفته شده است که به معنای آتش زدن، شعله ور کردن و آتش زدن به همان شیوه ای است که رومیان باستان آن را اینگونه توصیف کرده اند. این یک واکنش اجدادی برای محافظت از بدن در برابر تهدیدات و جلوگیری از آسیب است، خواه به دلیل میکروب ها، مواد شیمیایی یا ضربه، شرایطی که از بیرون وارد بدن می شود و هیچ آسیبی ناشی از یک عامل داخلی یا بیماری در بدن وجود ندارد. التهاب یک پاسخ ایمنی اساسی است که در بخش عمده ای از تاریخ بشر به ما کمک کرده است.
با این حال، در دوران مدرن، تهدیداتی که ما با آن روبرو هستیم، خطرناک تر از تهدیداتی هستند که اجداد ما با آن مواجه بودند. امروزه متوجه شده ایم که التهاب می تواند با یا بدون یک محرک شناخته شده باقی بماند و بافت سالم را از بین ببرد. بیماری های خودایمنی مانند آرتریت یا لوپوس که باعث التهاب در بدن می شوند، می توانند ویرانگر و گاهی کشنده باشند. برخی از بیماری التهابی روده رنج می برند، یک بیماری خود ایمنی که در آن التهاب شدید روده می تواند منجر به جراحی برای برداشتن بیشتر یا تمام روده شود. برخی دیگر با التهاب ناشی از ریفلاکس اسید، حساسیت های غذایی، بیماری سلیاک (اختلال خودایمنی روده کوچک با زمینه ژنتیکی (ارثی)، سندرم روده تحریک پذیر و سایر شرایط سروکار دارند.
نیروی واقعی پشت التهاب حاد سیستم ایمنی بدن ما است. هنگامی که بدن یک بافت آسیب دیده را تشخیص می دهد، سلول هایی به نام فاگوسیت ها به آن ناحیه حمله می کنند و میکروب ها یا سلول های آسیب دیده و سایر مواد خارجی را می بلعند. سایر انواع گلبول های سفید ممکن است به مبارزه بپیوندند. این مبارزه معمولاً با چهار علامت واقعی التهاب همراه است که اولین بار توسط پزشک یونانی سلسوس در قرن دوم پس از میلاد ذکر شد: قرمزی، گرما، تورم و درد. در بافت های آسیب دیده، رگ های خونی منبسط می شوند و جریان خون افزایش می یابد که باعث قرمزی و گرما می شود. دیواره‌های وریدهای ملتهب متخلخل‌تر می‌شوند و به سلول‌های التهابی، پروتئین و مایع اجازه می‌دهند به بافت‌ها نشت کنند و باعث تورم و فشار دردناک بر انتهای عصبی می‌شوند.
برای درک التهاب می توان به این نکته اشاره کرد که در این مورد شباهتی با استفاده از شلنگ آتش نشانی وجود دارد. گاهی اوقات شلنگ به سادگی نشت می کند و التهاب زیرسطحی به آرامی در بدن می جوشد. ما نمی‌توانیم التهاب پنهان را با چشم غیرمسلح ببینیم، برخلاف زمانی که می‌توانیم مفاصل متورم را در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید و بثورات در افراد مبتلا به لوپوس ببینیم. در نتیجه، در مورد التهاب پنهان، ممکن است هیچ علامت یا نشانه آشکاری وجود نداشته باشد.
التهاب پنهان را می توان در قسمت های خاصی از بدن یا عروق یافت. ما در بیشتر موارد علیرغم آسیبی که ایجاد می کند، به طور معمول به تشخیص و درمان التهاب پنهان عادت نداریم. این موردی است که التهاب خوش خیم نیست. التهاب در کمین بیماری های قلبی و عروقی و زیر تومورهایی که می سوزد، پنهان، خاموش و شوم است. این بیماری همچنین با بسیاری از بیماری های مزمن دیگر از جمله چاقی، دیابت و بیماری های عصبی و روانی مرتبط است.
بدتر از آن، التهاب پنهان این اختلال را افزایش می دهد تا سیستم ایمنی بدن حمله قاطع و نامناسبی را علیه عفونت ها انجام ندهد که منجر به نتایج بدی می شود. در واقع، التهاب پنهان ممکن است توضیح دهد که چرا افراد به ظاهر سالم می توانند در طول همه گیری ها و همه گیری ها تسلیم بیماری شدید شوند.
چارچوب پزشکی سبک زندگی در قرن نوزدهم، که مبتنی بر سیستم‌های اندام و درک این موضوع است که یک علت خاص منجر به یک بیماری خاص می‌شود، دیگر برای بسیاری از شرایط سلامتی که امروز ما را آزار می‌دهد، کارآمد نیست. مبارزه موثر با التهاب پنهان با بررسی عمیق علل ریشه ای آن آغاز می شود. ژنتیک انسانی که طول عمر نسبتاً پایدار یا طولانی تری داشته است به تنهایی نمی تواند افزایش شدید بیماری های التهابی مزمن را در دهه های گذشته توضیح دهد. سرنوشت ما تا حد زیادی توسط سبک زندگی ما شکل می گیرد.
در واقع، کشف جهان مدرن در مورد اهمیت سلامت ممکن است در افزایش بیماری های التهابی نقش داشته باشد. قرار گرفتن در معرض طیف وسیعی از میکروب ها در چند روز و سال های اول زندگی برای پرورش یک میکروبیوم متنوع و ضد التهابی ضروری است. مطالعات نشان می دهد که وقتی کودکان در دوران شیرخوارگی در معرض تعداد بیشتری از میکروب ها قرار می گیرند، ممکن است خطر التهاب نهفته و مزمن در بزرگسالی کاهش یابد. بدون قرار گرفتن در معرض میکروب ها، سیستم ایمنی ممکن است ایجاد شود که نسبت به میکروب های خوش خیم، غذا و سایر مواد مانند ادرار یا گرد و غبار خانگی واکنش بیش از حد نشان دهد. افرادی که چنین سیستم ایمنی دارند، بیشتر در معرض خطر التهاب بی سر و صدا و تسلیم شدن به بیماری های التهابی مزمن، از جمله بیماری های خودایمنی آشکار هستند.
میکروب‌های باستانی که مشارکت‌های سودمند دوجانبه با انسان‌ها ایجاد کرده‌اند و در کنار آن‌ها در گل، آب و پوشش گیاهی در حال پوسیدگی رشد می‌کنند، برای سیستم ایمنی حیاتی هستند. این “دوستان قدیمی” برای امنیت بهینه سیستم ضروری هستند. این نوع میکروب‌ها مسیرهای ایمنی را فعال می‌کنند که پاسخ‌های التهابی را کاهش می‌دهند و از حمله بدن به بافت‌های خود یا ذرات بی‌ضرر موجود در هوا مانند گرد و غبار، شوره و گرده جلوگیری می‌کنند.
التهاب پنهان و بیماری‌های التهابی مزمن ما را وادار می‌کند که تمام عناصر محیط مدرن خود را در نظر بگیریم و سلامت را نه تنها به عنوان وجود یا عدم وجود یک یا چند بیماری متمایز، بلکه به عنوان حالتی از وجود که امکان تحقق حداکثری را فراهم می‌کند، تعریف کنیم. پتانسیل یک فرد در نظر گرفته شود با ادامه تغییر محیط، وابستگی متقابل در هسته این معادله به طور فزاینده ای آشکار می شود: این واقعیت که سلامت انسان ها، میکروب ها و سیاره زمین از یکدیگر جدایی ناپذیر هستند.
