دوریس آناهی مونوز به عنوان یک دانش آموز راهنمایی با رویاهای بزرگ که در سن برناردینو، کالیفرنیا زندگی می کرد، دیوارهای اتاق خواب خود را به صورت بوم درآورد. او دستانش را روی پشت در نقاشی کرد و این جمله را نوشت: “اینها دستان دوریس آناهی مونوز هستند و قلب میلیون ها نفر را لمس خواهند کرد.”
به عنوان سوژه اصلی مستند اصلی دیزنی “Mija”، مونوز، یک مدیر هنرمند که تبدیل به موسیقی‌دان شده است، هدف داستانش این است: با فرزندان خانواده‌های مهاجری که مشتاق دنبال کردن حرفه‌ای در صنعت سرگرمی هستند، ارتباط برقرار کند. با این حال، کسانی که ممکن است در مورد خواسته های خود احساس تنهایی یا گناه کنند، زمانی که خانواده هایشان با مشکلات فوری روزانه مواجه می شوند.
کارگردان فیلم، ایزابل کاسترو، مونوز را دنبال می‌کند، در حالی که او برای منجنیق کردن حرفه موسیقیدانان لاتین از جمله کوکو و جکس هاوپت تلاش می‌کند و در عین حال به خانواده مکزیکی غیرقانونی‌اش کمک می‌کند تا سیستم گرین کارت را هدایت کنند.
مونوز در یک مصاحبه ویدئویی اخیر از بویل هایتس، کالیفرنیا، جایی که قفسه های چوبی با شاخ و برگ های آبشاری و گلدان های چینی پر شده بود، گفت: “بسیاری از ما، وزن خانواده خود را به دوش می کشیم، و من در بزرگ شدن به چنین فیلمی نیاز داشتم.” اتاق. بنابراین، من فقط خوشحالم که حضور در این صندلی به عنوان یک قهرمان داستان باعث می شود دیگران خود را ببینند.»
مونوز، تنها از سه فرزند والدینش که در ایالات متحده به دنیا آمد، با نواختن ساکسیفون و ویولن در خانواده ای از انجیلی ها بزرگ شد که امیدوار بودند او از استعدادهای خود برای تبدیل شدن به یک رهبر عبادت استفاده کند. در طول تابستان پس از سال دوم کالج، اد شیران، با تکان دادن سر، او را روی صحنه دعوت کرد تا در یک رویداد رادیویی، آهنگ موفق خود “Lego House” را بخواند و شور و شوق او را برای موسیقی دوباره برانگیخت.
او برای مدتی آهنگ می نوشت و اجرای زنده داشت، اما متوجه شد که در کانون توجه ناراحت است و ترجیح می دهد در پشت صحنه کار کند. اولین پروژه بزرگ او به تنهایی مدیریت کوکو بود، یک هنرمند پاپ در اتاق خواب که با وفادار ماندن به میراث مکزیکی آمریکایی خود و ساخت موسیقی برای بچه های لاتین تبار که احساس می کردند دیده نمی شوند، شروع به کار کرد.
این فیلم کار اولیه مونوز با کوکو را در حالی که کنسرت‌های فروخته‌شده‌اش را تنظیم می‌کند و به او کمک می‌کند تا یک رکورد هفت رقمی را به دست آورد را نشان می‌دهد، موفقیتی که کمک مالی به درخواست والدینش برای اقامت دائم ایالات متحده کرد.
وقتی همه‌گیری شیوع پیدا می‌کند و (هشدار اسپویل!) مونوز باید با فشار ناشی از جدایی از کوکو کنار بیاید، او هدف خود را در جکس هاپت، خواننده و ترانه‌سرا مستقل از دالاس که مانند بسیاری از هنرمندان جوان، برای یافتن مخاطب گسترده‌تری تلاش کرده است، دوباره کشف می‌کند. . .
هاوپت، 22 ساله، با گوش دادن به آهنگ های جو باتان «موجر میا» و دیگر آثار کلاسیک روح لاتین در خانواده اش در شیکانو بزرگ شد و همچنین از امی واینهاوس، آرتا فرانکلین و جنیس جاپلین الهام گرفت. موسیقی دو زبانه هاوپت از آن زمان به یک صدای الکترونیکی تر و تریپ هاپ تبدیل شده است و او اغلب در مورد دلشکستگی و سلامت روان می خواند.
هاوپت موسیقی را دفترچه خاطرات خود می نامد و این یک سیستم پشتیبانی برای او در طول سال ها بوده است. اما او در آغاز فعالیت موسیقی خود گفت که از حمایت خانواده اش محروم است. هاوپت در مصاحبه ای ویدئویی از دالاس گفت: «کار در هنر به عنوان عکاس، فیلمبردار، مهاجر، والدین POC بیشتر شبیه «این پول درآوردن نیست».
ایجاد یک شغل در هنر می تواند به پول و زمان نیاز داشته باشد – منابعی که برای خانواده های مهاجری که با چالش هایی مانند پیمایش مسیر شهروندی و یافتن بستر مالی مواجه هستند، کمبود دارند. این فیلم پیوند محکم مونوز با خانواده‌اش را نشان می‌دهد: ابراز قدردانی در طول یک وعده غذایی شکرگزاری، سفرهایی برای دیدار برادرش که به تیهوانا، مکزیک تبعید شده بود، و نبرد مداوم برای کارت سبز والدینش.
مونوز گفت: “برای کسانی که در روند خود احساس تنهایی می کنند، می خواهم این فیلم آنها را نگه دارد.” من رویاهای بزرگی داشتم که خانواده‌ام دوباره جمع شوند و دور هم جمع شوند و امیدوارم روزی در کودکی داستان آنها را تعریف کنم.»
از آثار کارگردان «Mija» کاسترو می توان به مستند کوتاه «ایالات متحده آمریکا علیه اسکات» درباره جغرافیدان آمریکایی که به دلیل کمک به مهاجران در آریزونا به زندان افتاد و «دارلین» نویسنده روزنامه نیویورک تایمز در مورد دعوای یک مادر هندوراسی برای پیوستن به او اشاره کرد. هر بار پس از اینکه آنها توسط سیاست بازداشت مرزی ایالات متحده تقسیم شدند. کاسترو گفت که به‌عنوان یک عاشق موسیقی مستقل که متوجه عدم حضور هنرمندان لاتین در آن جهان شده بود، به داستان‌های مونوز و هاوپت کشیده شد.
کاسترو می‌گوید: «من به‌تازگی به روش‌هایی که دوریس، کوکو و کل جامعه واقعاً در تلاش بودند تا جایی برای خود در این فضای موسیقایی که من با گوش دادن به آن بزرگ شده بودم، پیدا کنند، واقعاً علاقه مند شدم.
فیلم از اجرای رویایی هاوپت روی صحنه و جلسات ضبط لس آنجلس به یک مکالمه تلفنی داغ با مادرش در مورد آنچه که به طور سنتی کار سودآور تلقی می شود تغییر می کند. کاسترو گفت که این گفتگو یادآور مکالماتی بود که با مادرش داشت، در لحظاتی که او به خاطر برآورده نکردن انتظارات احساس گناه می کرد.
او گفت: “جاه طلبی و شغل من ریشه در احساس مسئولیت در قبال فداکاری هایی دارد که والدینم برای من انجام دادند.”
کاسترو افزود: “امیدوارم مردم، به ویژه تماشاگران لاتین و تماشاگران رنگین پوست، با احساس امید از فیلم دور شوند.” با تلاش و پشتکار.»
از زمان فیلمبرداری «میجا»، مونوز شرکت مدیریت خود را تعطیل کرد و شروع به انتشار موسیقی خود با نام هنرمندش، دوریس آناهی کرد. او هفته گذشته همانند هاوپت در اولین نمایش این فیلم در پارک مرکزی اجرا کرد. (این فیلم از 5 آگوست در سینماهای نیویورک و لس آنجلس اکران شد و در 16 سپتامبر به دیزنی+ خواهد آمد.)
مونوز گفت: “والدین ما از نسلی هستند که بقا دارند، و ما نسل خوش شانسی هستیم که به جای زنده ماندن به شکوفایی فکر می کنیم.”
